شمیم گل نرگس

به گزارش «شیعه نیوز»، عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ لَا تَدَعْ أَنْ تَدْعُوَ بِهَذَا الدُّعَاءِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ إِذَا أَصْبَحْتَ وَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ إِذَا أَمْسَيْتَ-

داود رقى از حضرت صادق عليه السلام نقل می‌کند آن حضرت فرمودند: از اين دعا دست برندار و سه مرتبه در صبح و سه مرتبه در شب آن را بخوان.

«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي فِي دِرْعِكَ الْحَصِينَةِ الَّتِي تَجْعَلُ فِيهَا مَنْ تُرِيدُ».

«خداوندا! من را در آن پوششى كه از هر بلا و آفتى حفظ مى‏ كند و هر كسى را كه بخواهى در آن قرار مى ‏دهى، قرار بده».الكافي، ج‏2، ص: 534

آيت الله بهجت(ره) می فرمود: براي حفظ انسان صبح و شام سه بار گفته شود «اللهم اجعلني في دِرعِك الحَصينه التي تجعل فيها من تريد» و ادامه دادند: اين در روايت آمده و من سابقاً به برخي از افراد كه در اصفهان هستند اين سفارش را داشتم و او ملتزم به اين ذكر شد و به من گفت: چهار هزار تومان من از بين رفت و من در آن روز اين ذكر را نگفته بودم، البته چهار هزار تومان زمان قديم.

آخرین جمعه شعبان

از کتاب عیون از عبدالسلام بن صالح هروی نقل شده که می‌گوید: در آخرین جمعه شعبان به دیدن امام رضا (علیه السلام) رفتم حضرت فرمودند «اباصلت بیشتر شعبان گذشت و این آخرین جمعه آن است کوتاهی گذشته خود را جبران کن. بسیار دعا و استغفار کن و خیلی قرآن بخوان. از گناهانت توبه کن تا وقتی ماه رمضان می‌آید مخلص برای خدا باشی و هیچ امانتی بر گردنت نباشد مگر این که آن را رد کنی و هیچ کینه‌ای از مؤمنی در دلت نباشد مگر اینکه آن را از بین ببری و از هر گناهی که انجام می‌دهی دست برداری.
(مراقبات فی اعمال السنه)

یکی از مهمترین خصایص انسان ها
روزی شاگردی به استاد خویش گفت:استاد می خواهم یکی از مهمترین خصایص انسان ها را به من بیاموزی؟
استاد گفت: واقعا می خواهی آن را فرا گیری؟
شاگرد گفت:بله با کمال میل.
استاد گفت:پس آماده شو با هم به جایی برویم.
شاگرد قبول کرد.
استاد شاگرد جوانش را به پارکی که در آّن کودکان مشغول بازی بودند،برد.

استاد گفت:…. خوب به مکالمات بین کودکان گوش کن.
مکالمات بین کودکان به این صورت بود:
-الان نوبت من است که فرار کنم و تو باید دنبال من بدوی.
-نخیر الان نوبت توست که دنبالم بدوی.
-اصلا چرا من هیچوقت نباید فرار کنم؟
و حرف هایی از این قبیل…

استاد ادامه داد:همانطور که شنیدی تمام این کودکان طالب آن بودند که از دست دیگری فرار کنند.
انسان نیز این گونه است.
او هیچگاه حاضر نیست با شرایط موجود رو به رو شود و دائم در تلاش است از حقایق و واقعیات زندگی خود فرار کند و هرگز کاری برای بهبود زندگی خود انجام نمی دهد.
تو از من خواستی یکی از مهم ترین ویزگی های انسان را برای تو بگویم
و من آن را در چند کلام خلاصه میکنم:تلاش برای فرار از زندگی.

غفلت» سرچشمه اصلی بدبختی ها
در نخستین آیه، به معرفی گروهی از بدترین افراد انسان پرداخته شده؛‌گروهی كه شاید بدتر از آنان در میان انسان ها یافت نشود كه درباره اوصاف آنها می فرماید:«ما بسیاری از جن و انس را برای دوزخ آفریدیم، آنها دل ها (و عقل هایی) دارند كه با او چیزی درك نمی كنند و چشمانی دارند كه با آنها نمی بیند و گوش هایی دارند كه با آن نمی شنوند. آنها همچون چهارپایانند، بلكه بدترند. آنها همان غافلانند؛وَ لَقَد ذَرَأنا لِجَهَنَّمَ كَثیرا مِنَ الجِنَّ وِ الِانسِ لَهُم قُلُوبٌ لایَفقَهُونَ بِها وَ لَهُم اَعیُنٌ لایٌبصِرُونَ بِها وَ لَهُم آذانٌ لایَسمَعوُنَ بِها اُولئِكَ كَالَانعامِ بَل هُم اَضَلُّ اُولئِكَ هُمُ الغافِلُونَ»[1]
در این آیه عامل نهایی بدبختی این گروه دوزخی را «غفلت» شمرده است. غفلتی كه از ترك اندیشه و نداشتن چشم باز و گوش شنوا حاصل شده و انسان را به مرحله ای حتی فروتر از چهارپایان سقوط می دهد. زیرا اگر چهارپایان غافلند، استعداد غفلت زدایی را ندارند، ولی اگر انسان با داشتن منبع آگاهی در غفلت غوطه ور شود، به طور قطع از چهارپایان هم كمترند.
مفهوم آیه بالا این نیست كه خدا گروهی را به اجبار به دوزخ می فرستد، بلكه همان گونه كه در آیه با صراحت آمده، دوزخی شدن آنان از ناحیه خودشان است، چون به آنها عقل داده شده ولی به كار نمی بندند، چشم گوش دارند، اما با آن حقایق را نمی بینند و نمی شنوند.
پس هر چه هست از ناحیه خود آنها است، منتهی خداوند حكم مشروطی دارد و آن این كه: كسانی كه استعدادهای خدادادی را به كار نگیرند، سرنوشتشان آتش دوزخ است! و حصول این شرط بستگی به اراده خود انسان دارد.
در دومین آیه سخن از كافران در آستانه رستاخیز است. در آن هنگام كه وعده خدا نزدیك می شود، چنان وحشتی سراسر وجودشان را فرا می گیرد كه چشمانشان از حركت باز می ایستد و در این جاست كه فریاد آنها بلند می شود كه:«ای وای! بر ما، ما از این صحنه در غفلت بودیم، بلكه ظالم و ستمگر بودیم؛ وَاقتَرِبُ الوَعدُ الحَقُّ فَاِذا هِی شاخِصَهٌ اَبصارُ الَّذینَ كَفَرُوا یا وَیلَنا قَد كُنّا فِی غَفلَهٍ مِن هذا بَل كُنّآ ظالِمیِنَ »[2]

1)اعراف 179

2)  انبیا 97

از آیت الله محمدتقی بهجت(ره) پرسیده شد:
آیا رفتن به مسجد جمکران در شب هاى چهارشنبه خصوصیّت دارد؟
که ایشان پاسخ دادند:

به حسب ظاهر مثل شب چهارشنبه به مسجد سهله رفتن است. اگر آن وارد باشد، این هم وارد است.
و در ادامه نیز پرسیده شد:
آیا چهل شب چهارشنبه رفتن خصوصیّتى دارد؟
ایشان جواب دادند:
به خصوص بنده اطّلاع ندارم؛ لیکن به صورت متعدّد نقل کرده اند که کسانى در مسجد جمکران به حضور حضرت غائب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ مشرّف شده اند، مضافا بر اینکه حالِ متوسّلین به آن حضرت بر او مخفى نیست.
منبع: “کتاب به سوی محبوب”