شمیم گل نرگس

بهار من کجایی
بهار آمد بهار من کجایی                              چرا ای گلعذار من نیایی
دگر من طاقت دوری ندارم                            ز پا افتادم از درد جدایی
جفا از دوریت بسیار دیدم                            ولی دانم که با من با وفایی
اسیر دام عشقت شد دل من                           نخواهد یافتن هرگز رهایی
به دل شوق وصالت هست اما                         فقیرم من تو دُرَ پر بهایی
مگو با هر کسی راز دلت را                          جدایی کن ز یاران ریایی
بود هر درد را ناچار درمان 
تو درد عشق محزون را دوایی
شاعر:
حسین دانشجو(محزون یزدی)